Szacunek do drugiego człowieka.

Szacunek do sprzątaczek wpoiła mi moja mama - sprzątaczka, która bardzo trudziła się, żeby mnie utrzymać z tego ciężkiego kawałka chleba.

Od samego początku, kiedy byłam dzieckiem - powtarzała:

" Zawsze jak mijasz panią sprzątaczkę mów jej: dzień dobry".

" Kiedy widzisz, że pani sprzątaczka umyła podłogę i jest mokra, to omijaj to miejsce, żeby nie podeptać ".

Po latach ja sama przez dwa lata byłam sprzątaczką i doświadczyłam dużo upokorzeń.

Byłam poniżana przez pracodawcę i współpracowników. Jeszcze mogłoby mnie nie boleć to tak bardzo, lecz jedna z tych osób, która dawała mi odczuć kim jestem była z wykształcenia teologiem.

Kiedy podjęłam się tej pracy straciłam też przyjaźń jednej pani z mojego osiedla, ponieważ: "jestem młoda i wykształcona, a myję toalety".

Przestała się do mnie odzywać.

Ja jednak dziękuję Bogu, że miałam siły te dwa lata wykonywać zawód sprzątaczki, że miałam siły fizyczne.

Podsumowując: 

Mam wielki szacunek do sprzątaczek już od dziecka. Takie zachowanie wynosi się z domu.

Nie rozumiem też stosunku niektórych ludzi do tego zawodu. Sprzątaczki wykonują bardzo trudną i niewdzięczną pracę. 

Czy ktoś z nas kiedy idzie do miejsca publicznego, ludzi korzystać z brudnej toalety?

A jednak patrzy się na te kobiety z góry....

Jeśli odzyskam siły wrócę kiedyś do sprzątania i będę dziękować Bogu za to.

Nie wstydzę się tego.

Każda praca jest błogosławieństwem od Pana Boga i nie ważne czego jeszcze doświadczę od tzw. "lepszych ludzi", którzy nie są nauczeni szacunku do drugiego człowieka i tego zawodu.

A co - może lepiej by było zostać złodziejką ? 

Każda uczciwa praca, wykonana sumiennie to powód do zadowolenia.

Apeluję do wszystkich ludzi, którzy patrzą na sprzątaczki jak na robaka, a nie człowieka - o szacunek dla ludzi wykonujących tą ciężką pracę.